Postępowanie upadłościowe z założenia jest formą proporcjonalnego zaspokojenia wierzycieli. Celem jest zatem osiągnięcie stanu, w którym nie tylko najsilniejsi i ci najbardziej zapobiegliwi wierzyciele uzyskają zaspokojenie swoich wierzytelności, lecz doprowadzenie do stanu, w którym większość wierzycieli otrzyma jakąś część spłaty bez pokrzywdzenia pozostałych wierzycieli. W pewnym uproszczeniu można powiedzieć, że upadłość ogłasza się wówczas gdy istnieje majątek upadłego pozwalający na częściowe spłaty.
Nieco inaczej jest jednak w przypadku upadłości konsumenckiej. Jej celem jest całkowite oddłużenie dłużnika, co oznacza, że może o nią ubiegać się nawet wówczas gdy nie posiada majątku pozwalającego na przynajmniej częściową spłatę długów. Na etapie wniosku o ogłoszenie upadłości dłużnik musi przekonać Sąd, że utrata zdolności do spłaty długów nastąpiła z przyczyn od niego niezależnych. Wówczas po ogłoszeniu upadłości przychodzi taki moment, w którym sąd podejmuje decyzję o ustaleniu planu spłaty wierzycieli lub umorzeniu niespłaconej części długów.
Ta pierwsza sytuacja ma miejsce wówczas gdy istnieje majątek pozwalający na częściową spłatę długów. Sąd nakłada wówczas na dłużnika obowiązek dokonywania comiesięcznych, rozłożonych na trzy lata, wpłat na poczet spłaty długu. Uwzględnia przy tym głównie możliwości zarobkowe samego dłużnika oraz jego sytuację rodziną i majątkową.
W sytuacji natomiast gdy z okoliczności sprawy wynika, iż w oczywisty sposób dłużnik nie jest w stanie dokonywać jakichkolwiek spłat, Sąd może odstąpić od wyznaczenia planu spłat, umarzając niespłacone długi. Uzyskanie jednak takiego rozstrzygnięcia wymaga aktywności dłużnika w ramach postępowania zarówno na wystąpienia z wnioskiem o ogłoszenie upadłości jak i w toku postępowania po ogłoszeniu upadłości konsumenta.